Πάει καιρός που έχουμε ξεχάσει το Δέος. Στη θέση του έχουμε βάλει το φόβο. Μια λέξη τόσο περιορισμένη και όμως δυνατή.
Όταν ακούς τη λέξη: Δέος, τι αισθάνεσαι; Πες τη μερικές φορές, μέχρι να νοιώσεις την καρδιά σου να ανοίγει.
Τώρα, πες τη λέξη: Φόβος. Δεν χρειάζεται να την πεις πολλές φορές, μέχρι να νοιώσεις την απειλή και το σύννεφο της ενέργειάς της να σε συρρικνώνει.
Δίνουμε καθημερινά στον εαυτό μας συναισθηματική και νοητική τροφή. Ασχολούμαστε τόσο με τις δίαιτες και το φυσικό μας σώμα, αλλά ξεχνάμε πως το φυσικό μας σώμα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Αφήνουμε έτσι ασυνείδητα, να περνά στο υποσυνείδητό μας, αυτός ο τρόπος του φόβου, με τον οποίο κυρίως μεγαλώνουμε. Ο φόβος, ζει κυρίως στο μέλλον, αλλά εμείς ζούμε πάντα στο παρόν.
Αντίθετα, το Δέος, γειώνεται πάνω σε όλη μας την ύπαρξη κατεβαίνοντας από την Εστία του Ενός και μας περικλείει μέσα στην τριγωνική μορφή του. Γίνεται το Όχημα, που μας επιτρέπει να ζούμε και να μοιραζόμαστε την αρμονία της Δημιουργίας, διευρύνει την αντίληψή μας, αναπτύσσει τις δυνάμεις μας και μας επιτρέπει να βιώσουμε τη ζωή χωρίς περιορισμούς και δόγματα.
Το Δέος ενισχύει την Εμπιστοσύνη, αντίθετα ο φόβος μας αποκόβει από τις υγιείς δομές της ζωής.
Ο φόβος είναι ο κύριος αίτιος των βασάνων μας, είναι η βάση του μηχανισμού της χειραγώγησης. Είναι το πρόσωπο της κακής και ανεπαρκούς εξουσίας.
Ενώ το ρολόϊ της Γης βρίσκεται στο παρά πέντε, καλούμαστε να επιλέξουμε μιας και οι δρόμοι χωρίζουν ξεκάθαρα. Καλούμαστε να γίνουμε συνειδητοί στην κάθε επιλογή και στάση μας, και να δούμε ξεκάθαρα τον εαυτό μας που τα που κινείται ή υποκινείται.
Το Δέος καλεί στην Ελευθερία, τη συμμετοχή και την συν-δημιουργία.
Ο φόβος οδηγεί στα αντίθετα.
Για όλα υπάρχει ένα κόστος, αλλά δεν γνωρίζουμε αν η "ασφάλεια" του φόβου, είναι περισσότερο ανασφαλής από το Δέος και τον θαυμαστό Κόσμο του. Εγώ λέω, έτσι είναι.
