Tα μάτια της Ψυχής μας!

Ενώ παρακολουθούσα  ένα διαφημιστικό βίντεο που παρουσιάζει την εκπληκτική μεταμόρφωση γυναικείων προσώπων μετά από μακιγιάζ  και ιδιαίτερα γυναικών με πρόβλημα παραμόρφωσης  μετά από ατύχημα ή  με δερματικά προβλήματα

Είδα:

Τη λάμψη στα μάτια τους

Την χαρά τους

Την  έκφραση της θηλυκότητας

Την συγκίνηση

Την  έκπληξη

Την  απελευθέρωση της  Θεάς

Και πέρα από το «στημένο» της διαφήμισης,  είπα:

Τι ωραία θα ήταν,  άσχετα με την εικόνα μας,  να μπορούσαμε να εκφράσουμε μέσα από αυτήν:

Τη λάμψη από τα μάτια της Ψυχής και όλα τα ωραία συναισθήματα και καταστάσεις,  σε ένα πρόσωπο ταλαιπωρημένο ή ιδιαίτερο,  αλλά αυθεντικό!

Αλλά πώς να τα εκφράσουμε όλα αυτά,  αν δεν τα αναγνωρίζουμε;  

Οι εξωτερικοί περιορισμοί  είναι πλαστοί;  

Πώς θα ζούσαμε αν δεν τους είχαμε στήσει σε θρόνους,   αν δεν τους είχαμε παραδώσει εξουσίες;   

Αν δεν είχαμε περιορίσει τα φωτεινά μάτια της Ψυχής μας,  σε καθρέφτες -κλέφτες και είδωλα;

Και πώς να λάμψει μια Θεά,  όσο ωραία μακιγιαρισμένη και αν είναι,  αν αληθινά δεν υπάρχει;

Καλημέρα!

Χάσαμε την αξία; Stop…

Ζούμε την εποχή των προϊόντων…. Δυστυχώς.     Χάσαμε την αξία των πραγμάτων,  στο βωμό των προϊόντων που φυσικά δημιουργούνται για κατανάλωση,  με κύριο σκοπό το  οικονομικό κέρδος (και όχι μόνο).

Είχα την τύχη να ζήσω την εποχή που ακόμα υπήρχαν αξίες.   Την εποχή που οι άνθρωποι προσέγγιζαν τα πράγματα με πίστη και αγάπη.   Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη.  Αυτοί οι άνθρωποι εννοώ,  που έχουν αξίες.    Μοιάζουν με πολύτιμους λίθους που χάνονται μέσα στα άχυρα,   αλλά η λάμψη τους είναι ακόμα ισχυρή,  τόσο ισχυρή όσο και οι αξίες που κουβαλούν μέσα τους και γι’ αυτό έχουμε ακόμα ελπίδα.

Όταν ξεκίνησα πολεμικές τέχνες,  πρόλαβα,  μάλλον στο τσακ,   τη λαχτάρα της ψυχής να αναμετρήσει  τον εαυτό της  μέσα στον άγνωστο χώρο μιας αίθουσας,  απέναντι σε έναν δάσκαλο που αντιπροσώπευε  τον μύστη και την τέχνη, που ήταν το ποθούμενο.   Με τον καιρό,  τα πράγματα έχασαν την σημασία τους.    Ο δάσκαλος έγινε προπονητής,  η τέχνη μαχητικό άθλημα και σπορ,   η μαύρη ζώνη τόσο εύκολα αποκτήθηκε που έχασε κι αυτή την αξία της,  μαζί με τα πληρωμένα dan,  και ο μαχητής πέθανε πριν ακόμα γεννηθεί στο βωμό του προϊόντος και των στόχων του.

Δυστυχώς,   κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα, παντού.   Γεμίσαμε προϊόντα,  που τα αποκτάς εύκολα,  γρήγορα,  ανώδυνα και γι’ αυτό δεν τα εκτιμάς.    Ταχύρρυθμα σεμινάρια,   σφραγίδες και πιστοποιήσεις,  τίτλοι και  «προβολές»,  βύθισαν την ψυχή μας  σε μια ζωή χωρίς  όραμα.

Χάσαμε τις αξίες  θυσιάζοντας τον αγνό πυρήνα του πνεύματος,  μεταλλάσσοντας  το Αγαθό, σε προϊόν.

Ακόμα και  αυτά τα πνευματικά δώρα  των  ευεργετών μας,  έγιναν προϊόντα  που γέννησαν άλλα προϊόντα και άλλα,  δημιουργώντας έτσι μια συνεχή κατανάλωση.

Αυτό δημιούργησε σταδιακά μια καθοδική πορεία, εφόσον δεν προχωρήσαμε σε καμία εξέλιξη,  αλλά μόνο σε μεταλλάξεις.    Άμα όμως χάσεις τον πυρήνα ενός πράγματος,   αυτό σημαίνει ότι χάνεις και τη δυναμική του,   τις αξίες  του,  δηλαδή την ενέργειά του.   Και που θα πας χωρίς ενέργεια, χωρίς δυναμική;  

Έφερα σαν παράδειγμα  τις  πολεμικές  τέχνες,   εφόσον είχα το προσωπικό βίωμα.   Το ίδιο θα τολμήσω να πω και για τον χώρο των ενεργειακών θεραπειών και για άλλους χώρους τέχνης.   

Stop…

Είναι καιρός να επανεξετάσουμε  τη στάση μας, τη δράση μας.   Τι υπηρετούμε;   Τον δρόμο ή το προϊόν;

Αν χάσω το DO,   τι να το κάνω το Tae Kwon; 

Αν χάσω  τον πυρήνα και την ιδέα του,  τι να την κάνω την τεχνική, την μεταλλαγμένη επίσης;

Μπορούμε φυσικά να εξελίσσουμε τα πράγματα που διδασκόμαστε,  όταν έχουμε την επαρκή γνώση,   κρατώντας όμως πάντα ζωντανές τις αξίες  και τις ιδέες που τα δημιούργησαν.

Έχουμε την ευθύνη να κρατήσουμε ζωντανή την αξία των πραγμάτων που μας δόθηκαν.  Να τιμήσουμε τους δωρητές και τους διδασκάλους.   Να εκτιμήσουμε το πνεύμα τους και  εργαστούμε με υπομονή,  ως δάσκαλοι και ως μαθητές.

Να ανακτήσουμε τις αξίες….. Με τιμή.

Έρχομαι από έναν μακρινό Γαλαξία…..

Το όνομά μου είναι Μάρουελ και αγαπώ πολύ το Φως!

΄Ηταν το 2012, όταν η Μάρουελ προσγειώθηκε στη σελίδα του υπολογιστή μου.  

Αρχικά,  φαινόταν πως ήταν μια σύντομη επίσκεψη που αρκούσε για να δώσει ένα στίγμα  για την παρουσία της,  αλλά δεν ήταν έτσι.    Η  Μάρουελ ήθελε να μιλήσει και να μοιραστεί με εμάς τις ιστορίες της στη Γη,  ως απεσταλμένη της Χώρας του Φωτός.    

Η Μάρουελ έρχεται κάθε φορά με άλλη μορφή.  «Άλλοτε έρχομαι σαν δελφίνι,  άλλοτε σαν παιδί τρυφερό, και μια φορά ήμουνα ξωτικό και ζούσα στα φύλλα των δέντρων», μας λέει.

Το 2016 η πρώτη ιστορία της Μάρουελ,  έγινε βιβλίο.   Εδώ, η Μάρουελ είναι ένα ξωτικό, που ζει πάνω σε έναν πλάτανο, τον Ζάκαρο,  και συμμετέχει σε μία ομάδα που συνεργάζεται για την σωτηρία των σπόρων της Γης,  απέναντι στα «σπορίδια», που είναι σπόροι χωρίς καρδιά,   όπως λέει ο φίλος της ο Πινό, που είναι ένα σπουργίτι.  

Όταν η ιστορία της Μάρουελ εκδίδεται,  έχει ήδη γραφτεί η δεύτερη ιστορία της με τίτλο «Μάρουελ και Ναρού».

Αυτό το παραμύθι του Νερού,   είναι μία ακόμα αποστολή της Μάρουελ,  που αυτή τη φορά έρχεται ως δελφίνι,  δεν είναι όμως μόνη της αλλά συνοδεύεται από τον φίλο της Ναρού,  που είναι κι αυτός ένα δελφίνι.    Αυτή την ιστορία αφηγούνται στο ακροατήριο του Φωτός,  όταν έχουν επιστρέψει από τη Γη η Μάρουελ και ο Ναρού.  Μιλούν για τη μοναξιά του νερού στις βόρειες θάλασσες,  για τη συνεργασία τους με τα μυθικά και τα γνωστά πλάσματα του νερού,  τους ανθρώπους και τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής.

Τα παραμύθια της Μάρουελ,   είναι για όλα τα παιδιά της Γης,  τα μικρά και τα μεγάλα.     Η Μάρουελ είναι ένα παιδί του Σύμπαντος,  που έρχεται από τη Χώρα του Φωτός,  για να παίξει,  να βοηθήσει με χαρά και να μας φωνάξει δυνατά «Φτου ξελευτερία!»

Την ευχαριστώ!

Η εικονογράφηση και στα δύο βιβλία της Μάρουελ,  έγινε από τον ζωγράφο και φίλο  Μιχάλη Σουλτάτο,  και νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου για την εξαιρετική δουλειά του.  

Σου τραγουδώ να θυμηθείς

Ποιος είσαι, αγαπημένε.

Σε στεφανώνω με δροσιά

Μ΄αστέρια σε στολίζω.

Είσαι πουλί, είσαι παιδί,

Στα τρυφερά όνειρά μου!

…τραγουδά η Ξανθίππη,  το ξωτικό της λίμνης,  στην πρώτη ιστορία της Μάρουελ.

Μάρουελ