Συχνά αναρωτιέμαι αν είναι όλα
εδώ. Αν όλα αυτά που περιμένουμε να
έρθουν επιτέλους σ’ αυτή τη Γη,
βρίσκονται ήδη εδώ.
Αν μέσα και πίσω από το γκρίζο
τοπίο των πόλεων, μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο, πιο φωτεινό και αρμονικό, μία άλλη
πραγματικότητα.
Αναρωτιέμαι επίσης, μήπως
ξεφλουδίζοντας το κρεμμύδι της ύπαρξής μας, κάνουμε το ίδιο και στα κελύφη αυτού του
σκληρού κόσμου. Ένα – ένα σαν
πέφτουν, να ανοίγουν και τα παραπετάσματα
και να αποκαλύπτονται άλλες διαστάσεις.
Για σκέψου, λέω στον εαυτό
μου, όλες αυτές οι πολυπόθητες υψηλές
διαστάσεις να βρίσκονται ήδη εδώ και εσύ να τις περιμένεις να έρθουν από
αλλού. Είναι κι αυτός ο παρατηρητής που μπορεί να τα επηρεάζει όλα επίσης. Και αν αυτός ο παρατηρητής μπορεί να αλλάζει
θέσεις;
Μπορεί, πιστεύω. Το θέμα είναι να μπορέσει να δει τις
δυνατότητες. Να αναγνωρίσει τη
δυνατότητα της επιλογής και μετά να βρει τον τρόπο να μεταβεί από το γνωστό
περιορισμένο πεδίο σε άλλο καλύτερο.
Χρειάζεται βέβαια να το πάρεις
απόφαση. Θέλω και μπορώ. Χρειάζεται επίσης εργασία, με τον εαυτό σου κυρίως, γιατί εκεί κρύβεται και ο παρατηρητής.
Αλήθεια, που θα μας οδηγήσει ένας τέτοιος τρόπος σκέψης; Μια μετατόπιση της συνείδησης από τα καθιερωμένα
επαναλαμβανόμενα μοτίβα, σε έναν κόσμο διαφορετικό!
Διαστάσεις μέσα σε
διαστάσεις, όπως σώματα μέσα σε σώματα!
Μπορεί να φαίνεται εντελώς φανταστικό όλο αυτό, να ανήκει δηλαδή στο χώρο της φαντασίας και
πολλοί θεωρούν τον κόσμο αυτό, απατηλό. Αν όμως παραμέναμε στις εκάστοτε πεποιθήσεις
των ανθρώπων, η Γη θα ήταν ακόμα
επίπεδη.
Γράφω, αυτές τις ώρες της βροχής, και μπροστά μου ανοίγει τα φύλλα του ένα
λουλούδι, αργά αργά, κάθε πέταλο αποκαλύπτει και άλλους κόσμους.
Τι αποκαλύπτουν αυτοί οι
κόσμοι; Είναι ίσως στην επιλογή του
παρατηρητή.
