Η πεποίθηση του "καλού" ανθρώπου.

 

  

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.  Η μεγαλύτερη μάχη θα δοθεί στην  αποδοχή αυτής της πρόκλησης.   Γιατί στη μάχη αυτή,  οι «εχθροί»  είναι τα κρυμμένα και ξεχασμένα κομμάτια μας,  αυτά που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να δούμε, και επειδή  η δυναμική τους είναι πολύ ισχυρή, θα μας οδηγήσει σίγουρα μακριά από τις πεποιθήσεις μας για τον κόσμο και τον εαυτό μας.

Η πιο σκληρή μάχη,  λοιπόν είναι αυτή.  Και το πιο δύσκολο πεδίο της,  δεν είναι να αναγνωρίσουμε τις ελλείψεις μας,  τα αρνητικά δηλαδή του εαυτού μας,  να δούμε το γιατί δεν φερθήκαμε σωστά και υπεύθυνα,  δεν δείξαμε κατανόηση και αποδοχή και συμπαράσταση στους άλλους,  αλλά πρωτίστως γιατί δεν δείξαμε κατανόηση και αποδοχή και συμπαράσταση στον εαυτό μας.

Αυτό, όταν το αποκαλύψεις και το αναγνωρίσεις,  είναι πολύ πιο επώδυνο.  Γιατί το να αναγνωρίσεις τις ελλείψεις σου,  σε οδηγεί στο να αγωνιστείς για βελτίωση.  Να γίνεις πιο συμπονετικός και συνεργάσιμος με τον κόσμο γύρω σου, λιγότερο εγωιστής.  Το να αποκαλύψεις όμως,  ότι αδίκησες τον εαυτό σου,  τον υποτίμησες,  τον έσπρωξες σαν βορά στις απαιτήσεις των άλλων,  αυτό απαιτεί περισσότερο θάρρος και δύναμη.  Να αναρωτηθείς γιατί το κάνω αυτό, γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;   Το πρότυπο του ανθρώπου που θυσιάζεται για τους άλλους,   που πάντα συγχωρεί,  ακόμα και χωρίς να του έχει ζητηθεί συγχώρεση,  ο εξαναγκασμός της ψυχής να ανέχεται άτομα και καταστάσεις,  π.χ.  λόγω συγγενείας, και κυρίως η πεποίθηση του «καλού ανθρώπου»,  μας οδηγεί σε εσωτερικές συγκρούσεις και ενοχές,  που μόνο εμπόδια μπορούν να φέρουν στην ζωή μας.

Για να φθάσουμε στην Αρετή,  χρειάζεται πρώτα να αποκτήσουμε ισορροπία και αρμονία.  Αγαπώντας και τιμώντας τον εαυτό μας,  μπορούμε να αποκτήσουμε αληθινή ενσυναίσθηση και κατανόηση για τους άλλους.

Έτσι λοιπόν νοιώθω,  πως ο άνθρωπος που έχει Αρετή,  είναι ειλικρινής και αληθινός,  και δεν συμβιβάζεται με τις σκοτεινές γεμάτες σκουπίδια γωνίες της «οικίας» του.   Προτιμά να δυσαρεστεί αυτούς που αρέσκονται σε «βολικά» πρότυπα,  αφού αυτά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ακολουθούν και οι ίδιοι.    Μέσα από τις προκλήσεις που ζούμε καθημερινά στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους,  μπορούμε να εμβαθύνουμε στο τι είναι καλό για εμάς,  όχι με την έννοια της ικανοποίησης του εγωισμού μας,  αλλά με γνώμονα την ωφέλεια της ψυχής,  και της θεραπείας των τραυμάτων της.

Και προφανώς,  ο δρόμος της αλήθειας,  είναι ο μοναδικός δρόμος της εξέλιξης.

 

Καλό Σαββατοκύριακο!