Αγκαλιάζοντας το Εγώ!

Αναλογιζόμενοι τη ζωή μας ως ανθρώπινα όντα,  στον πλανήτη μας,  από τη γέννησή μας μέχρι και την ημέρα της μετάβασης πάλι στην πηγή μας,  βλέπουμε τον εαυτό μας να περνά από διάφορες φάσεις και διαφοροποιήσεις σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.

Πώς είμαστε ως παιδιά,  ως έφηβοι και ενήλικες σε διάφορες ηλικίες.  Ποιές ήταν οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας,   και ποιές  οι εμπειρίες μας.   Όλα αυτά που μας έχουν οδηγήσει σε αυτό που είμαστε σήμερα και που βέβαια συνεχώς μεταβάλλεται.

Αναφέρομαι συχνά στην Αρχή της ύπαρξής μας και στον Ανώτερο Εαυτό μας και το πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να τον αναγνωρίσουμε και να συνδεθούμε μαζί του.  Και είναι αλήθεια, πως όταν αυτό συμβεί,  έχουμε καταφέρει να ανέβουμε ένα σημαντικό σκαλοπάτι στην ανέλιξή μας.    Ο κόσμος μας και η οπτική μας,  η ίδια η ζωή μας,  έχει  άλλη αξία και ευρύτερη διάσταση.

Βασικό όμως και απαραίτητο είναι να μην ξεχάσουμε να υποστηρίξουμε και το κομμάτι του εγώ μας.  Αυτό το εγώ που συχνά κατηγορείται για όλα τα δεινά μας,  και που είναι αλήθεια ότι μας βάζει σε μπελάδες και μας τραβά από τα ρούχα σαν πεισματάρικο παιδί,  που θέλει να κάνει πάντα το δικό του,  αλλά που αν πάψουμε να το υπολογίζουμε και να το φροντίζουμε,  θα μας οδηγήσει σε μία μεγάλη ανισορροπία.

Το να είμαστε ειλικρινείς με εμάς τους ίδιους,  είναι το πρώτο βήμα που θα μας βγάλει από τις ψευδαισθήσεις ενός "τέλειου" εαυτού.  Να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τις ανάγκες αυτού του μικρού εγώ,  να το κοιτάξουμε χωρίς ντροπή και αποστροφή,  να του δώσουμε αυτά που χρειάζεται,  αλλά με τη λογική ενός γονιού που γνωρίζει πώς να προφυλάξει το παιδί του.

Να του κάνουμε ακόμα και το χατίρι πολλές φορές,  είναι σοφό.  Σοφό είναι κατά τη γνώμη μου,  να αποδεχτούμε και να ισορροπήσουμε όλα μας τα κομμάτια,  εδώ στη Γη.  Το Πνεύμα μας,  δεν έχει την απαίτηση να ζήσουμε ως ενσαρκωμένο κομμάτι του,  αποστερούμενοι την ικανοποίηση του εγώ μας,  αλλά χαίρεται και μας συγχαίρει,  όταν είμαστε συνειδητοί απέναντί του.   Όταν γνωρίζουμε γιατί πρέπει να του προσφέρουμε κάτι και να το υποστηρίξουμε,  ή πότε θα το οδηγήσουμε να κάνει πίσω.   

Διότι ένα Εγώ υποτιμημένο, παραγκωνισμένο και παραγνωρισμένο,  θα δημιουργήσει ψυχικές ανισορροπίες και μπλοκαρίσματα,  όπως και το ανάλογο δημιουργείται όταν αφήνουμε το εγώ μας να γίνει υπερτροφικό. 

Αγαπώ τον εαυτό μου,  αγαπώ όλα μου κομμάτια και τα αποδέχομαι.  Γιατί αλήθεια,  τι μπορεί να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί ή να θεραπευτεί,  χωρίς την αγάπη;  

Ίσως τελικά,  η τελειότητα που αναζητούμε να είναι στην αποδοχή των μικρών ατελών κομματιών της ανθρώπινης ύπαρξής μας.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Ατελεύτητος Δημιουργός!

 

Αναρωτιόμουν,  για όλα αυτά που βιώνουμε στη ζωή μας,  ιδιαίτερα κάτω από τις παρούσες συνθήκες και έστω και για λίγο,  απειλητικές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου.   Κοίταξα γύρω μου και είπα: " μπορεί όλα τούτα να χαθούν,  όλα αυτά που έχω δημιουργήσει,  αυτά που περιβάλλουν τη ζωή μου,  τα υλικά και όχι μόνο πράγματα."  Και συχνά τελευταία σκέφτομαι πως τελικά τίποτα από τα παραπάνω δεν παίρνουμε μαζί  μας,  ακόμα και το φυσικό μας σώμα,  μένει εδώ στον πλανήτη που μας φιλοξενεί.   Τότε ξεπετάχτηκε από μέσα μου η απάντηση:  "Γιατί ανησυχείς;  Εσύ,  είσαι ένας δημιουργός.   Ένας δημιουργός δεν τελειώνει ποτέ.   Ένας δημιουργός  μπορεί να ξεκινήσει πάλι από το μηδέν,  να φτιάξει πάλι τον κόσμο του."

Και ησύχασα.   Αυτή η μεγάλη Αλήθεια,  με αποδέσμευσε από τους φόβους,  τις απειλές,  κάθε πιθανή εκδοχή και τέλος την αλλαγή όλων των πραγμάτων στη ζωή μας.   Μου έδωσε την ενέργεια και τη δύναμη να δω καθαρά τον αληθινό εαυτό μου.  Τον Δημιουργό.

Ποιός είναι ο Δημιουργός;

Είναι η Αθάνατη, η Αμετάβλητη Αρχή μας,  που μας καθοδηγεί,  μας εμπνέει,  μας θεραπεύει,  μας ταξιδεύει στις διαστάσεις της ύπαρξης που επιλέγει.

Είναι άλλος πιο σημαντικός από αυτόν;      

Εμείς επιλέγουμε.  Αν πιστεύουμε σε αυτόν,  τον ατελεύτητο εαυτό μας,  θα πρέπει να το αποδείξουμε.  Με τις πράξεις και τις σκέψεις μας,  με τις προσευχές μας και τις προθέσεις μας. 

Αν εστιάσουμε σε αυτόν,  θα μας υποστηρίξει,  αν τον εγκαταλείψουμε,  θα μείνουμε στον απατηλό κόσμο των πραγμάτων και των "ξένων δυνάμεων".

Δεν είναι εύκολος αγώνας αυτός,  έχουμε όμως υποστήριξη και κατανόηση και αποδοχή και είναι τώρα η ώρα να εμπιστευτούμε και να στηρίξουμε με δύναμη μέσα μας,  τον Ατελεύτητο Δημιουργό Εαυτό μας!

Υ.Γ.  "Όλα τούτα τα γράφω παρέα με την Οραντζίνα τη γάτα μου, να "διεκδικεί " όλη την ώρα  το χέρι μου από το πληκτρολόγιο.   

Γιατί ο Δημιουργός έχει και ατελεύτητο χιούμορ! 😇

"Ουρανία το δέντρο που μιλούσε" - Μια συνοπτική παρουσίαση

" Η Γυναικεία μας φύση κάποιες φορές αλλοτριώνεται από την υποταγή και άλλοτε αδικείται από την κατάταξη ενός κόσμου που δεν μπορεί να την κατανοήσει."

Αυτό το βιβλίο γράφτηκε πριν από τρία χρόνια περίπου και εκδόθηκε στην ώρα του.  Κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι ένα δέντρο.  Αλλά,  οτιδήποτε υπάρχει πάνω στη γη,  συνδέεται μαζί μας,  αρκεί να μπορέσουμε να το αντιληφθούμε και να το εκτιμήσουμε.

Έτσι γίνεται και στην ιστορία αυτή,  με το κεντρικό πρόσωπο  την Ελπίδα,  να δημιουργεί μία σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης με μια βελανιδιά στο κτήμα της παππού της,  το οποίο κληρονομεί.

Το  βιβλίο ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εσωτερική αλήθεια που βιώνουμε ως εμπειρία,  ακόμα κι όταν αυτή αγγίζει τα όρια του φανταστικού και του μεταφυσικού.   Ο εσωτερικός διάλογος κυριαρχεί και είναι ένας τρόπος του αναζητητή και όχι του ανθρώπου που ζει μέσα από δόγματα.   

Ο πυρήνας της ιστορίας είναι  οι Γυναίκες και η σχέση τους με τον κόσμο μας.   Είναι  οι ειλικρινείς σχέσεις με τον εαυτό μας και τους άλλους,  και είναι "η κατανόηση της μοναδικής και μοναχικής διαδρομής που όλοι ακολουθούμε κάποια στιγμή στη ζωή μας",  όπως κάνει και η Ελπίδα.   Είναι επίσης η σύνδεση με την προγονική μας ενέργεια,  η αναγνώριση και η αξιοποίηση όλων των σημαντικών για εμάς αυτών στοιχείων.  Το να μπορέσουμε να εστιάσουμε στα χαρίσματα των προγόνων μας που μεταφέρουμε ως συνεχιστές τους, γιατί αυτές είναι οι ρίζες μας,  που μας κρατούν όρθιους στους ανέμους της ζωής.   Συχνά ακούμε για καθαρισμούς από τις προγονικές μας ενέργειες,  αυτές που μας κρατούν "αρνητικά" δεμένους και καθηλωμένους σε προβλήματα,  αλλά χρειάζεται να δούμε τη χάρη και τα δώρα που μεταφέρουμε επίσης κι αυτό είναι το πιό μεγάλο μας δώρο.   Γιατί είμαστε οι συνεχιστές τους και το καλύτερο "μνημόσυνο" των προγόνων μας,  είναι να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω την καλή τους ιστορία.

Ο παππούς της Ελπίδας,  είναι ο μαγικός της πρόγονος,  αλλά και ο ναός της Αθηνάς στην Ακρόπολη και τα ιερά δέντρα της ανθρωπότητας, όπως η ιερή βελανιδιά του Δία,  και οι ιέρειες που την οδηγούν μέσα από υπερβατικές εμπειρίες την ημέρα της Αγάπης στο να της αποκαλυφθεί η αξία της. 

Οι γυναίκες της ανθρωπότητας είναι οι μητέρες και οι ερωμένες,  οι ιερές οντότητες, όπως είναι και οι ιεροί άντρες,  που θα το αντιληφθούν όταν μιλήσουν από την καρδιά τους. 

Γιατί : "....Οι σκέψεις είναι πολλές φορές - ίσως και τις περισσότερες - ετερόφωτες, ενώ η καρδιά είναι σαν ένας μεγάλος σταθερός ήλιος. Όταν μιλά το καταλαβαίνεις, γιατί όταν μιλά η καρδιά, είναι σαν να μιλά όλο σου το είναι. Δεν είναι μια νοητική, λογική διαδικασία, και νομίζω ότι αυτό συμβαίνει σε όλους μας,  αλλά ποιος έχει το χρόνο να το παρατηρήσει!" 

Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στη γιαγιά μου τη Δήμητρα και είναι επίσης αφιερωμένο σε όλες τις γενναίες ψυχές που ενσαρκώθηκαν και ενσαρκώνονται στον πλανήτη αυτό ως Γυναίκες.

Καλό σας απόγευμα!

    

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ