Χάσαμε την αξία; Stop…

Ζούμε την εποχή των προϊόντων…. Δυστυχώς.     Χάσαμε την αξία των πραγμάτων,  στο βωμό των προϊόντων που φυσικά δημιουργούνται για κατανάλωση,  με κύριο σκοπό το  οικονομικό κέρδος (και όχι μόνο).

Είχα την τύχη να ζήσω την εποχή που ακόμα υπήρχαν αξίες.   Την εποχή που οι άνθρωποι προσέγγιζαν τα πράγματα με πίστη και αγάπη.   Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη.  Αυτοί οι άνθρωποι εννοώ,  που έχουν αξίες.    Μοιάζουν με πολύτιμους λίθους που χάνονται μέσα στα άχυρα,   αλλά η λάμψη τους είναι ακόμα ισχυρή,  τόσο ισχυρή όσο και οι αξίες που κουβαλούν μέσα τους και γι’ αυτό έχουμε ακόμα ελπίδα.

Όταν ξεκίνησα πολεμικές τέχνες,  πρόλαβα,  μάλλον στο τσακ,   τη λαχτάρα της ψυχής να αναμετρήσει  τον εαυτό της  μέσα στον άγνωστο χώρο μιας αίθουσας,  απέναντι σε έναν δάσκαλο που αντιπροσώπευε  τον μύστη και την τέχνη, που ήταν το ποθούμενο.   Με τον καιρό,  τα πράγματα έχασαν την σημασία τους.    Ο δάσκαλος έγινε προπονητής,  η τέχνη μαχητικό άθλημα και σπορ,   η μαύρη ζώνη τόσο εύκολα αποκτήθηκε που έχασε κι αυτή την αξία της,  μαζί με τα πληρωμένα dan,  και ο μαχητής πέθανε πριν ακόμα γεννηθεί στο βωμό του προϊόντος και των στόχων του.

Δυστυχώς,   κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα, παντού.   Γεμίσαμε προϊόντα,  που τα αποκτάς εύκολα,  γρήγορα,  ανώδυνα και γι’ αυτό δεν τα εκτιμάς.    Ταχύρρυθμα σεμινάρια,   σφραγίδες και πιστοποιήσεις,  τίτλοι και  «προβολές»,  βύθισαν την ψυχή μας  σε μια ζωή χωρίς  όραμα.

Χάσαμε τις αξίες  θυσιάζοντας τον αγνό πυρήνα του πνεύματος,  μεταλλάσσοντας  το Αγαθό, σε προϊόν.

Ακόμα και  αυτά τα πνευματικά δώρα  των  ευεργετών μας,  έγιναν προϊόντα  που γέννησαν άλλα προϊόντα και άλλα,  δημιουργώντας έτσι μια συνεχή κατανάλωση.

Αυτό δημιούργησε σταδιακά μια καθοδική πορεία, εφόσον δεν προχωρήσαμε σε καμία εξέλιξη,  αλλά μόνο σε μεταλλάξεις.    Άμα όμως χάσεις τον πυρήνα ενός πράγματος,   αυτό σημαίνει ότι χάνεις και τη δυναμική του,   τις αξίες  του,  δηλαδή την ενέργειά του.   Και που θα πας χωρίς ενέργεια, χωρίς δυναμική;  

Έφερα σαν παράδειγμα  τις  πολεμικές  τέχνες,   εφόσον είχα το προσωπικό βίωμα.   Το ίδιο θα τολμήσω να πω και για τον χώρο των ενεργειακών θεραπειών και για άλλους χώρους τέχνης.   

Stop…

Είναι καιρός να επανεξετάσουμε  τη στάση μας, τη δράση μας.   Τι υπηρετούμε;   Τον δρόμο ή το προϊόν;

Αν χάσω το DO,   τι να το κάνω το Tae Kwon; 

Αν χάσω  τον πυρήνα και την ιδέα του,  τι να την κάνω την τεχνική, την μεταλλαγμένη επίσης;

Μπορούμε φυσικά να εξελίσσουμε τα πράγματα που διδασκόμαστε,  όταν έχουμε την επαρκή γνώση,   κρατώντας όμως πάντα ζωντανές τις αξίες  και τις ιδέες που τα δημιούργησαν.

Έχουμε την ευθύνη να κρατήσουμε ζωντανή την αξία των πραγμάτων που μας δόθηκαν.  Να τιμήσουμε τους δωρητές και τους διδασκάλους.   Να εκτιμήσουμε το πνεύμα τους και  εργαστούμε με υπομονή,  ως δάσκαλοι και ως μαθητές.

Να ανακτήσουμε τις αξίες….. Με τιμή.