Παίρνω την ευθύνη!

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας,  που δεν μπορούμε να μένουμε αναποφάσιστοι,  μεταφέροντας τα θέματα της ζωής μας σε άλλους και αλλού.   Έρχεται αυτή η στιγμή,  που σε καλεί να κάνεις ένα μεγάλο και σημαντικό βήμα,  που καθορίζει τη σχέση με τον εαυτό σου και τη ζωή σου.  

Το να αναλάβουμε την ευθύνη μας,  είναι δείγμα πραγματικής ενηλικίωσης.    Για να  αποκτήσουμε τον τίτλο του «Master»  για τον εαυτό μας,  όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη ανάρτηση (Ποιος είναι Μaster;),   η ανάληψη της ευθύνης,  είναι βασική προϋπόθεση.  

Είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό μου,  γιατί τον αναγνωρίζω,  τον σέβομαι και τον εμπιστεύομαι.   Είναι ακόμα μία πράξη γενναιότητας,  γιατί δεν φοβάμαι να προχωρήσω στις  επιλογές μου.  Κυρίως, είναι μία στάση Ελευθερίας,  που σε αυτή μόνο χαρά για ζωή μπορεί να υπάρξει.

Συχνά παρατηρούμε γύρω μας το παιχνίδι της εξουσίας και της χειραγώγησης,  που στην τελική είναι ένα παιχνίδι της ενέργειας.   Το παρατηρούμε στις προσωπικές και κοινωνικές μας σχέσεις.  Όσο εμείς δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας,  κάποιοι πάντα θα είναι πρόθυμοι να μας κατευθύνουν,  να μας διευκολύνουν,  να μας εξυπηρετούν,  πάντα βέβαια με το ανάλογο αντάλλαγμα.     Διαχωρίζουμε εδώ την προσφορά βοήθειας και υποστήριξης και εδώ πρέπει να μπορεί κανείς να αντιλαμβάνεται αυτόν τον διαχωρισμό.

Αυτό το αντάλλαγμα που πληρώνουμε στους «πρόθυμους» εξυπηρετητές, είναι πολύ μεγάλο.   Είναι το ενεργειακό δυναμικό μας και κυρίως είναι η συνεχής αποδυνάμωσή μας.     Για πολλά χρόνια,  οι άνθρωποι περίμεναν από τους πολιτικούς να αλλάξουν τη ζωή τους,   από τους  «εμπνευσμένους»  κάθε φιλοσοφικής καρικατούρας,  από τα διαστρεβλωμένα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα,  από τους  προβολικούς  ιδανικούς εραστές.   Καταλήξαμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας,  πιστεύοντας σε αυτό το «κάτι»,  που θα αλλάξει τη ζωή μας. 

Τώρα,   σε κρίσιμες καταστάσεις ζωής για την ανθρωπότητα,  έτσι φαίνεται,  προσκολλημένοι σε μοτίβα «πίστης»,   βλέπουμε πολλούς ψευδοπροφήτες να διαλαλούν τη σωτηρία μας.

Αν δεν πάρουμε τη ευθύνη της ζωής μας στα χέρια μας,  μην περιμένουμε καμία σωτηρία.    Οι θεϊκές δυνάμεις που ενεργοποιούνται στον άνθρωπο,  κατέρχονται και ενδυναμώνονται  με τη Θεία χάρη,  αφού προσκληθούν με τη δική μας πρόθεση και θέληση.   Τα προσωπικά μας χαρίσματα και τα ταλέντα που μας έχουν δοθεί,   είναι δώρα που θα δώσουν καρπούς με εργασία και προσφορά.    Οι   δυνάμεις του εγκεφάλου μας θα παραμένουν περιορισμένες,  όσο εμμένουμε στις περιορισμένες αντιλήψεις μας.

  

Τι πραγματικά εξυπηρετεί την ανάπτυξη του εαυτού μας και τη ζωή μας;