Μία φλόγα!

Ήθελα να γράψω κάτι,  για το άλμα μετάβασης που απαιτείται,  για να βγούμε από αυτό το σκοτεινό τέλμα που μας περιβάλλει.
Που είναι τόσο κουραστικό και μονότονο να βιώνει κανείς τα συναισθήματα που προκαλούνται από τα θλιβερά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά,  όλο και πιό έντονα.
Αλλά προτιμώ να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα που έγραψα για τον γάτο μου τον Νοέλ, (από τη ποιητική Συλλογή "ΚΟΣΜΟΣ".)

Μία φλόγα

Σ’ αυτόν τον κόσμο τον σκληρό

δώσε μου αγάπη!

Μιαν αγκαλιά

να κάνει όλα τα δάκρυα  κρύσταλλο, από άνθρακα

στης Γης τα μονοπάτια!

Δωσ’ μου τα χέρια τα ζεστά

γύρω από τα μήκη και τα πλάτη

κι ένα αθώο βλέμμα

να θυμίζει του Χριστού τα Άγια πάθη.

Είναι ένας κόσμος που ξεχάστηκε

και χάθηκε, όλο και πιο μακριά

απατημένος, πένητας

να ξεμακραίνει όλο πιο πολύ

απ’ της Εστίας τη φωτιά.

Δωσ΄ μου μια φλόγα απ’ τα άδυτα

τα φυλαχτά

Αυτά που ο Άγγελος με υπομονή προστάτεψε

για να ανάψει τα καντήλια τα σβηστά

κι ελπίδα να μοιράσει!

Να σε κρατώ και να μοιράζομαι μαζί σου

αυτή τη Φλόγα που απέμεινε!

Αυτή με σώζει

Είναι η πηγή σου Κόσμε

Η μάνα που σε γέννησε!

Κόσμε

Θυμήσου την Αγάπη!

 Καληνύχτα