Ιέρειες!
Στην
εξορία που σας εξανάγκασαν
έσβησε
ο κόσμος, ελιγόστευσε
Ιέρειες.
Που
σας προσμένει η Γη
σαν
το αγίασμα!
Το
λουλουδάκι στο μάρμαρο το παλιό
το
φαγωμένο από καιρούς αμνημόνευτους
τρέμει
μονάχο του από χαρά
τα
βήματά σας να 'ρθουν ξανά.
Ιέρειες!
Που
περπατάτε σιγά και απλά
με
χέρια άσπρα και απαλά
με
μάτια ορθάνοιχτα
και
καρδιά
που
νοιώθει το Όλον
και
αγαπά!
χωρίς
εσάς, Ιέρειες.
Δίψασε
κι ο άντρας και το παιδί ορφάνεψε.
Ο
Ιερέας μόνος και άπραγος
λέει
και λέει λόγια μονάχα
χωρίς
εσάς
είναι
ένα άγαλμα.
Ιέρειες!
Λησμονημένος
κήπος είναι η ζωή
σαν
η δική σας ύπαρξη αρνήθηκε
από
έναν κόσμο που δεν το μπορεί
δεν
το αντέχει πια
έτσι
να ζει.
Ελάτε
πάλι
η
ώρα προσκαλεί
Ρίξτε
τα πέπλα που σας εκάλυπταν
Ιερουργείστε
αυτήν εδώ τη Γη
Μάνα,
Γυναίκα, Κόρη, Αδελφή
Ιέρεια!
Θεά!
Η
κόρη των Θεών στη Γη!
Στην Αρτέμιδα
Από την ποιητική συλλογή "Ξεχασμένα Φτερά", που μόλις εκδόθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου