Μιά σειρά από Ιστορίες.

Ευτυχώς που μούρχεται κάτι….

σαν όνειρο

Όταν μιλάμε για όνειρα,  αναφερόμαστε κυρίως στα όνειρα του ύπνου.   Υπάρχουν βεβαίως αναφορές και σ’ αυτά που κάνουμε με τα μάτια μας ανοικτά και τότε λέμε πως αυτός είναι ονειροπαρμένος.   Αλλά,  υπάρχουν και κάποια που μοιάζουν με όνειρα,  αλλά δεν είναι.    Αναδύονται από ένα μυστικό πέρασμα και παρεμβαίνουν  χωρίς καμία άδεια ή έστω προειδοποίηση στην ακούραστη καθημερινότητά σου και καταφέρνουν να σε αποσπάσουν έστω και για κλάσματα του χρόνου,  εκεί που θέλουν αυτά.

Δεν ξέρω πώς να τα ονομάσω, γιατί δεν γνωρίζω την προέλευσή τους.   Μάλλον,  κάποια από αυτά είναι αναμνήσεις  από τις περασμένες ζωές μου, άλλα από τις μελλοντικές και πιθανά κάποια από τις παράλληλες.  Πολλά από αυτά επαναλαμβάνονται.    Είναι τα πιο ισχυρά και προφανώς θέλουν να μου δηλώνουν την παρουσία τους, για να μην ξεχνώ πως η ζωή είναι ωραία. 

Μου ήρθε λοιπόν να γράψω γι’ αυτά,   αν και δεν θα είναι εύκολο να μεταφέρω στο λευκό πεδίο του λόγου όλες αυτές τις αισθήσεις που κουβαλούν μαζί τους και τη δυναμική να γεννούν ένα σωρό πράγματα και θαύματα μέσα μου και γύρω μου  και  μαζί με την επιθυμία,  μ’ έπιασε η αλλεργία μου πρωϊνιάτικα και άρχισα να βήχω  και να με γαργαλά ο λαιμός και η μύτη μου.   Μπα, σκέφτηκα,  είναι οι αντιστάσεις μου όταν θέλω να ξεκινήσω κάτι καινούργιο.  Μπορεί,  να είναι οι δαίμονες που με κυνηγούν, «εδώ θα μείνεις», λένε,  δεν έχεις να πας πουθενά,  εδώ σε χρειαζόμαστε.   Μετά, σκέφτηκα,  μπορεί να είναι η κάθαρση στο κέντρο του λόγου,  στο λαιμό μου και  στη μύτη μου.   Μόλις άρχισα να γράφω, ευτυχώς όλο αυτό σταμάτησε.   

Η Αετοφωλιά

Την ώρα που πλένω τα πιάτα, στα καλά καθούμενα δηλαδή.   Συνήθως ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου.   Απέναντι  βρίσκεται ένα παλιό διώροφο σπίτι.   Οι σοβάδες του είναι ξεφτισμένοι και τα ξύλινα παράθυρα μου θυμίζουν την εποχή που ήμουν παιδί, γιατί τότε δεν υπήρχαν αλουμίνια και έπρεπε να συντηρείς τα κουφώματα ξύνοντας και βάφοντας τις ξύλινες επιφάνειές τους, για να αντέχουν στις βροχές και τον καυτό ήλιο.   Οι σιδερένιοι πάσσαλοι για τα σκοινιά του απλώματος και η βάση της κεραίας της τηλεόρασης είναι σκουριασμένα.   Κι όμως,  έχει  μια γοητεία όλο αυτό το ερείπιο.  Έχει τη γοητεία των χρόνων που έζησε.   Ο ουρανός απλώνεται πάνω από τα ψηλότερα κτίρια που προβάλλουν στο βάθος,  δίνοντας μια διαφορετική όψη κάθε φορά,  ανάλογα με το φως του ήλιου, τα σύννεφα και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας.

Μια τέτοια στιγμή που σας περιγράφω,  έρχεται  η  αετοφωλιά και με απαγάγει χωρίς καμιά βία.  Το σώμα μου σταματά για αυτό τον απροσδιόριστο χρόνο να κινείται, ενώ εγώ βρίσκομαι στην αετοφωλιά, απολαμβάνοντας  τη μαγική της διάσταση  και τις αισθήσεις που μου δημιουργεί.

Είναι τόσο μικρή η αετοφωλιά.  Μου θυμίζει αυτά τα μικρά δώματα,  με τις περίεργες επικλινείς στέγες.   Θα μπορούσε να είναι  σε μικρογραφία ένα από αυτά τα σπιτάκια πουλιών που φτιάχνουν οι άνθρωποι, για να φιλοξενούν τα μικρά  φτερωτά πλάσματα και τα αυγά τους  μέχρι να εκκολαφθούν τα παιδάκια τους.   Αλλά η αετοφωλιά είναι ευρύχωρη  και άνετη.   Από τα ανοικτά της παράθυρα,  ανεμίζουν οι μακριές λεπτές κουρτίνες της, μέσα κι έξω.  Ο αέρας μέσα της είναι  τόσο καθαρός,  και όλα  φαίνονται  πεντακάθαρα και διαυγή.   Τα χρώματα είναι απαλά και φωτεινά.   Έχει και πράσινο και γαλάζιο,   σαν βαρκούλα του ουρανού είναι η αετοφωλιά.    Μπορεί να κινείται, παρόλο που έχει μια σταθερή βάση,  αν και ποτέ δεν την είδα καθαρά, ούτε την έχω εντοπίσει, αλλά νομίζω πως ελαφρά κινείται, όταν το θέλει,  θα μπορούσε να περιστρέφεται, ή να κάνει μικρές αλλαγές στα τοπία που την περιβάλλουν,  σαν να αλλάζει διαστάσεις, όμως αυτή μέσα της παραμένει το ίδιο καθαρή,  φωτεινή και όμορφη.   Όταν βρίσκομαι στην αετοφωλιά αναπνέω την ομορφιά της.  

Τι κάνω θα με ρωτήσετε όταν πάω εκεί.  Δεν νομίζω να κάνω κάτι ιδιαίτερο, σίγουρα δεν πλένω πιάτα, ούτε μαγειρεύω,  παρόλο που και κουζίνα έχει και τραπέζι.   Νομίζω πως έχω πιάσει τον εαυτό μου να ξαπλώνει στο κρεβάτι.   Ίσως να είμαι πολύ κουρασμένη γι’ αυτό το κάνω αυτό.  Μπορεί πάλι να θέλω απλά να απολαύσω αυτή τη στιγμή.  Πως είναι να ταξιδεύεις ξαπλωμένος,  να δροσίζεσαι από το αεράκι που φέρνουν τα πανιά ανεμίζοντας… εε  συγνώμη οι κουρτίνες και  να βγάζεις με μια ανάσα όλα τα αχ που έχουν στριμωχτεί μέσα σου. 

Πολλές φορές κοιτώ κάτω.  Οι στέγες των σπιτιών φαίνονται καθαρά.  Μερικές βρίσκονται πολύ κοντά στην αετοφωλιά, νομίζεις πως μπορείς να πηδήξεις πάνω τους.   Στέγες σπιτιών,  επίπεδες ταράτσες,   ανισόπεδα κτίσματα, κατακλύζουν τον ορίζοντα.   

Αυτή είναι η αετοφωλιά.  Δεν ξέρω αν πηγαίνω μόνο εγώ εκεί.  Πιθανά να έχει και άλλους επισκέπτες ή να πηγαίνουν όταν δεν είμαι εγώ εκεί, πάντως μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει κάποιον άλλο. 

Νομίζω πως είναι τόσο αρχαία,  παρόλο που δεν καμιά ρωγμή.  Όλα μέσα της δείχνουν γερά και φροντισμένα, μάλλον πρέπει να ταξιδεύει πέρα από το γνωστό σε εμάς χρόνο.  Μπορεί να υπήρχε από πάντα η αετοφωλιά.  Δεν αποκλείεται να δημιουργείται ακόμα και την ώρα που την επισκέπτομαι.   Καλά,  δεν πρόκειται να βγάλω άκρη με τις υποθέσεις.

Τώρα δέντρα δεν έχει γύρω της,  ούτε ζώα.  Γιατί μούρθε να την πω αετοφωλιά δεν ξέρω.   Κάτι νομίζω πως έχει κάνει φωλιά στην σκεπή της και είναι πουλί.  Αετός νάναι;  Όχι,  κάτι πιο μικρό.  Πολλές φορές προσγειώνονται πολλά πουλιά μαζί και μετά πετούν πάλι όλα μαζί.  Είναι τόσο όμορφο!   Οι συνταξιδιώτες της αετοφωλιάς, άλλοτε συνοδεύουν την αετοφωλιά στα ταξίδια της, άλλοτε ξεκουράζονται στη σκεπή της.   Η φωλιά είναι πάντα γεμάτη;  Δεν κοίταξα τώρα που το σκέφτομαι.  Θα μου άρεσε να είναι χελιδονοφωλιά.  

Όμορφα που είναι τα χελιδόνια!   Μια φορά είδα ένα ζευγάρι να πετά κοντά στη θάλασσα.   Ήρθαν τόσο κοντά μου και ενθουσιάστηκα σαν μικρό παιδί.     Άσε που είναι και καλός οιωνός, γιατί φέρνουν την  Άνοιξη.    Κάπως έτσι συνειδητοποιώ ότι τα ζώα και τα πουλιά και τα δέντρα,  έχουν αξία να τα βλέπεις από κοντά, γιατί είναι ζωντανά,  όντα δηλαδή με ζωή, και πως αλλιώς μπορείς να τα εκτιμήσεις.    Με έπιασε τώρα μια αγωνία,  φαντάζεσαι να βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας όλα αυτά τα όντα μόνο σε φωτογραφίες;    Δηλαδή να μην υπάρχουν…… Τι πάω και σκέφτομαι τώρα.     

Στην Αετοφωλιά είμαι πάντα μόνη μου.  Λες να μοιάζω με αετό;  Μπα,  φτερά δεν έχω, μήτε μύτη γαμψή και νύχια μεγάλα και δυνατά.  Είμαι απλά μια ύπαρξη…. Είμαι.  Ανεβαίνω εκεί με ένα άλμα κβαντικό θα έλεγα.   Ίσως,  την έφτιαξε για μένα κάποιος που με αγαπά.  Αν είναι έτσι, τον ευχαριστώ.

Καιρό έχω να ανέβω τώρα τελευταία στην Αετοφωλιά.   Είμαι τόσο απασχολημένη με τα πάρε και τα δώσε του κόσμου τούτου.  Βάρυνε ο Κόσμος, πως βάρυνε τώρα τελευταία.   Βάρυνε γύρω μας και μέσα μας.  Σαν τα βαριά μαύρα σύννεφα,  που γεννά ο πόλεμος.   Βάρυνε,  σαν τα δάκρυα που δεν έτρεξαν και μαζεύτηκαν όλα σε μια λίμνη,  ασάλευτη.

Γι’ αυτό υπάρχουν οι Αετοφωλιές.   Για ν’ ανεβαίνεις πάνω,  να κοιτάς από ψηλά τις ταράτσες του κόσμου,  ν’ αδειάζουν οι λίμνες της θλίψης καθώς κάνεις το άλμα.  Να ταξιδεύεις ατάραχος,  με τη γαλήνη των χρωμάτων του νερού και τη χαρά που έχει το φως πάνω στους λευκούς τοίχους,  με τα αρώματα του ανέμου να ανεμίζουν μέσα σου,  σαν τις κουρτίνες της Αετοφωλιάς.

Ευτυχώς που μούρχεται κάτι σαν όνειρο!   

Ευτυχώς που κάποιος μ’ ανέβασε στην Αετοφωλιά!

Δήμητρα Μπιτσιάνη