Αγκαλιάζοντας το Εγώ!

Αναλογιζόμενοι τη ζωή μας ως ανθρώπινα όντα,  στον πλανήτη μας,  από τη γέννησή μας μέχρι και την ημέρα της μετάβασης πάλι στην πηγή μας,  βλέπουμε τον εαυτό μας να περνά από διάφορες φάσεις και διαφοροποιήσεις σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.

Πώς είμαστε ως παιδιά,  ως έφηβοι και ενήλικες σε διάφορες ηλικίες.  Ποιές ήταν οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας,   και ποιές  οι εμπειρίες μας.   Όλα αυτά που μας έχουν οδηγήσει σε αυτό που είμαστε σήμερα και που βέβαια συνεχώς μεταβάλλεται.

Αναφέρομαι συχνά στην Αρχή της ύπαρξής μας και στον Ανώτερο Εαυτό μας και το πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να τον αναγνωρίσουμε και να συνδεθούμε μαζί του.  Και είναι αλήθεια, πως όταν αυτό συμβεί,  έχουμε καταφέρει να ανέβουμε ένα σημαντικό σκαλοπάτι στην ανέλιξή μας.    Ο κόσμος μας και η οπτική μας,  η ίδια η ζωή μας,  έχει  άλλη αξία και ευρύτερη διάσταση.

Βασικό όμως και απαραίτητο είναι να μην ξεχάσουμε να υποστηρίξουμε και το κομμάτι του εγώ μας.  Αυτό το εγώ που συχνά κατηγορείται για όλα τα δεινά μας,  και που είναι αλήθεια ότι μας βάζει σε μπελάδες και μας τραβά από τα ρούχα σαν πεισματάρικο παιδί,  που θέλει να κάνει πάντα το δικό του,  αλλά που αν πάψουμε να το υπολογίζουμε και να το φροντίζουμε,  θα μας οδηγήσει σε μία μεγάλη ανισορροπία.

Το να είμαστε ειλικρινείς με εμάς τους ίδιους,  είναι το πρώτο βήμα που θα μας βγάλει από τις ψευδαισθήσεις ενός "τέλειου" εαυτού.  Να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε τις ανάγκες αυτού του μικρού εγώ,  να το κοιτάξουμε χωρίς ντροπή και αποστροφή,  να του δώσουμε αυτά που χρειάζεται,  αλλά με τη λογική ενός γονιού που γνωρίζει πώς να προφυλάξει το παιδί του.

Να του κάνουμε ακόμα και το χατίρι πολλές φορές,  είναι σοφό.  Σοφό είναι κατά τη γνώμη μου,  να αποδεχτούμε και να ισορροπήσουμε όλα μας τα κομμάτια,  εδώ στη Γη.  Το Πνεύμα μας,  δεν έχει την απαίτηση να ζήσουμε ως ενσαρκωμένο κομμάτι του,  αποστερούμενοι την ικανοποίηση του εγώ μας,  αλλά χαίρεται και μας συγχαίρει,  όταν είμαστε συνειδητοί απέναντί του.   Όταν γνωρίζουμε γιατί πρέπει να του προσφέρουμε κάτι και να το υποστηρίξουμε,  ή πότε θα το οδηγήσουμε να κάνει πίσω.   

Διότι ένα Εγώ υποτιμημένο, παραγκωνισμένο και παραγνωρισμένο,  θα δημιουργήσει ψυχικές ανισορροπίες και μπλοκαρίσματα,  όπως και το ανάλογο δημιουργείται όταν αφήνουμε το εγώ μας να γίνει υπερτροφικό. 

Αγαπώ τον εαυτό μου,  αγαπώ όλα μου κομμάτια και τα αποδέχομαι.  Γιατί αλήθεια,  τι μπορεί να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί ή να θεραπευτεί,  χωρίς την αγάπη;  

Ίσως τελικά,  η τελειότητα που αναζητούμε να είναι στην αποδοχή των μικρών ατελών κομματιών της ανθρώπινης ύπαρξής μας.

Καλό Σαββατοκύριακο!