Κενός Νους σε ένα Μοναστήρι στην Κορέα!

Πριν δεκαέξι χρόνια,  σε ένα ταξίδι στην Κορέα, είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ για λίγες ημέρες,  με κάποιους άλλους συμμετέχοντες  από ένα διεθνές τουρνουά πολεμικής τέχνης (TKD),  ένα Βουδιστικό Μοναστήρι.

Η  ιδιαίτερη φιλοξενία και η ομορφιά του χώρου,  με συγκίνησαν από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου.    Η δύναμη της ενέργειας των μοναχών,  σχεδόν δονούσε την ατμόσφαιρα.     Θυμάμαι  πολύ καθαρά κάθε στιγμή που μοιράστηκα με τους άλλους φιλοξενούμενους   στο Μοναστήρι.    Την προπόνηση στην μεγάλη ισόγεια αίθουσα,  τον ιερό χώρο  διαλογισμού και προσευχής στον πρώτο όροφο,   τον  μεγάλο προαύλιο χώρο,  που διαχώριζε τους κοιτώνες των γυναικών, από αυτούς των ανδρών.    Τα σκαλιά που ανέβαινες  από την μεγάλη πύλη  εισόδου και το μονοπάτι που σε οδηγούσε στον παλιό ναό με τις μεγάλες ζωγραφιστές πόρτες και τους φύλακες λέοντες δεξιά και αριστερά.   Θυμάμαι τα αγάλματα που με εντυπωσίασαν,   τα υπέροχα χορτοφαγικά γεύματα με προϊόντα από τα μποστάνια του Μοναστηριού, ακόμα και τις φυσιογνωμίες των Μοναχών, ανδρών και γυναικών.

Υπήρξε όμως κάτι,  που συνέβη εκεί με το πρώτο πρωϊνό ξύπνημα.   Αυτή την αίσθηση,  αυτή την κατάσταση μάλλον,  δεν την ένοιωσα ποτέ ξανά στη ζωή μου.   Η αίσθηση του κενού νου,  χωρίς να μπεις σε κατάσταση διαλογισμού.       Ένας καθαρός  νους,  σαν λευκό  χαρτί.   Μια καρδιά  σαν  την επιφάνεια μιας απόλυτα ήρεμης λίμνης.   Που είχε αποσυρθεί αυτός  ο πολυάσχολος και θορυβώδης νους  μου;     Δεν με απασχολούσε αληθινά τίποτα μα τίποτα.   Καμιά σκέψη δεν έδιδε το παρόν της.  Θυμάμαι  μόνο ότι κάποια στιγμή,  αναρωτήθηκα  για αυτή την κατάσταση,  χωρίς όμως να με απασχολήσει περισσότερο.    Τι ήταν αλήθεια αυτό που με έβαλε σε αυτή την κατάσταση.    Απλά να είμαι.  Να είμαι.

Πολλές φορές έρχεται η ανάμνηση αυτή.     Για να μπορέσω να βιώσω κάτι ανάλογο,  πρέπει να μπω σε κατάσταση διαλογισμού.   Εκεί όμως,  σε αυτό το Μοναστήρι στην Κορέα,  έζησα αυτή την δυνατή εμπειρία,   χωρίς να χρειαστεί να καθίσω. 

Αυτή ήταν η πιο δυνατή εμπειρία που έζησα πριν δεκαέξι χρόνια σε ένα Μοναστήρι στην Κορέα.     Κενός νους,  ήρεμη καρδιά.     Η μόνη εξήγηση που έδωσα,  ήταν η ενέργεια των ανθρώπων που είχε διαποτίσει   το Μοναστήρι.    Οι διαλογισμοί,  οι ψαλμοί τους,  η εξάσκηση που έκαναν καθημερινά  στις πολεμικές τέχνες,  η καθαρή καρδιά τους,  η εστιασμένη τους πρόθεση.   

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη,  είναι ότι τέτοιοι χώροι,  είναι χώροι κατάλληλοι για θεραπεία σε όλα τα επίπεδα.    Αν μπορέσεις  να αφήσεις τον εαυτό σου να συνδεθεί με την δύναμη και την γαλήνη  τέτοιων χώρων που δονούνται σε άλλες διαστάσεις,  η εξισορρόπηση και η εναρμόνιση  όλων των ενεργειών της ύπαρξής σου,  θα είναι εξαιρετικές.      Είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να βιώσω αυτή τη θεραπεία.